ျမန္မာႏုိင္ငံ တံခါးဖြင့္လိုက္ၿပီ။ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဖိတ္ေခၚသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၻာတြင္ အရြယ္အစားႀကီးႀကီး ေနာက္ဆုံး က်န္သည့္ေဈးကြက္ အျဖစ္ ဝင္လာမစဲ တသဲသဲ ရွိၾကသည္။

ေလ့လာသူ၊ ဆန္းစစ္သူ၊ ေနရာဦးသူ၊ အထိုင္ခ်သူ စသည္ျဖင့္ ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ဳိးစုံ လာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕က ၾကာၾကာေနၾကမည္။ တစ္သက္လုံး ေနခ်င္ေနၾကမည္။ အခ်ဳိ႕က ဆူလြယ္နပ္လြယ္ အေပၚယံ ခပ္စားၿပီး ျပန္ခ်င္ ျပန္ၾကမည္။ အခ်ဳိ႕က ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အေျခစိုက္ပစၥည္း ထုတ္ၿပီး အျခားႏုိင္ငံ မ်ားသို႔ ေရာင္းခ်င္သည္။ အခ်ဳိ႕က ျပည္တြင္း သန္းေျခာက္ဆယ္ ေဈးကြက္ကို မက္ၿပီး ပစၥည္း ေရာင္းခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေရာက္လာၾကသည္။

တံခါးဖြင့္ျခင္းသည္ တံခါးကိစၥ၏ အစသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ဆင့္ မွာ ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္မလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္ ဖြင့္မလဲ၊ ဘယ္ နယ္ပယ္ေတြမွာ ဖြင့္မလဲ။ က်ယ္က်ယ္ျမန္ျမန္ နယ္ပယ္ကိစၥ ျဖစ္သည္။ ထိုကိစၥသည္ အေသးစိတ္လွၿပီး မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္၊ နည္းဗ်ဴဟာေျမာက္ ကိစၥျဖစ္သည္။

ယခု ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္း ေရာက္ေနေသာ ႏုိင္ငံတကာ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားမွ တာဝန္ရွိသူ အခ်ဳိ႕ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေမးၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံ တြင္းမွ မည္သည့္ကုမၸဏီ ကိုမွ သူတို႔ မေၾကာက္ေၾကာင္း ေျဖၾကလိမ့္မည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ႀကီးေပ့ ဆိုေသာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး မ်ားကို တရားဝင္ အင္တာဗ်ဴးလွ်င္ ႏုိင္ငံျခား လုပ္ငန္းမ်ားကို ရင္ဆိုင္သြားရန္ အသင့္အေနအထား အေျပာမ်ား ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းတြင္ လန္႔ေနၾကသူက ပိုမ်ားသည္။ ႏိုင္ငံတကာ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားသည္ အရင္းအႏွီး၊ အေတြ႔အႀကဳံ၊ လူသားအရင္းအျမစ္၊ စုဖြဲ႕မႈ အစစအရာရာ အားေကာင္းသည္။ ႏုိင္ငံတကာကုမၸဏီ ျဖစ္ကတည္း ကိုက ရွင္ႀကီးဝမ္းလည္းဝင္ဖူး၊ ရွင္ငယ္ဝမ္းလည္း ဝင္ဖူးၿပီ။ ႏုိင္ငံႀကီး ႏုိင္ငံငယ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ဝင္ဖူးထြက္ဖူး ဝါရင့္လွၿပီ။ သို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာလုပ္ငန္းရွင္တို႔ စိုးရိမ္ၾကသည္ ဆိုလွ်င္ မထူးဆန္း။

ျမန္မာျပည္သား တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ ကိုယ့္အိတ္ထဲသာ ဖိတ္ခ်င္သည္။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံသား စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္မ်ား ႀကီးပြား ေစခ်င္သည္။ အျခားႏုိင္ငံမ်ားမွ ကုမၸဏီႀကီး မ်ားသည္ အျမတ္ေငြမ်ားရလွ်င္ သူ႔ႏုိင္ငံသို႔ သူျပန္သယ္သြားၾကမည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ လူရာဂဏန္း၊ ေထာင္ဂဏန္း ေလာက္သာ လစာရၾကၿပီး က်န္သည္မ်ား သူမ်ားအိတ္ထဲ ေရာက္သြားလွ်င္ ထူးမျခားနားသာ။ အထူးသျဖင့္ စားရမည့္ လုပ္ငန္းနယ္ပယ္ မ်ားတြင္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံသား လုပ္ငန္းႀကီးမ်ား ကိုသာ တြင္က်ယ္ ေစခ်င္သည္။

သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္မွ ၾကည့္ျပန္လွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ကုမၸဏီႀကီးမ်ား၏ ဝန္ေဆာင္မႈစြမ္းရည္မွာ တိုးခ်ဲ႕စရာ မ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။ သူတို႔ဝန္ေဆာင္မႈ အားနည္းလွ်င္ သာမန္ျပည္သူလူထု ဘဝ မလြယ္ကူ မေခ်ာေမြ႔။ တိုးတက္သင့္ သေလာက္ မတိုးတက္။ ႏုိင္ငံ့စီးပြားေရးလည္း ခ႐ုပက္က်ိ သြားသကဲ႔သုိ႔ ေလးတိေလးကန္ႏွင့္ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ရမည္။ ႏုိင္ငံအစိုးရအေန ႏွင့္ မိမိႏုိင္ငံ အက်ဳိးစီးပြား ေရွ႕တန္းတင္ စဥ္းစားရသည္မွာ အစိုးရေကာင္း တို႔၏ ဓမၼတာ။ ႏုိင္ငံ အက်ဳိးရွိေစမည့္ ႏိုင္ငံျခားလုပ္ငန္း တို႔ကို ေပးဝင္ရမည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံက လုပ္ငန္းမ်ား မလုပ္တတ္သည့္၊ မလုပ္ႏုိင္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးစားေပး ေပးဝင္ရမည္။ ႏုိင္ငံသားတို႔ အက်ဳိးနည္းပါးသည့္ လုပ္ငန္းမ်ား၊ ထပ္တိုးတန္ဖိုး နည္းသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ပိတ္ပင္ထားရမည္။ ႏုိင္ငံသားတို႔ လုပ္ႏုိင္စြမ္းအား ရွိသည့္ လုပ္ငန္းအမ်ဳိးအစား မ်ားတြင္ ႏုိင္ငံျခားသားတို႔ အလြယ္တကူ ေပးမဝင္ရ။

ကိုယ့္ႏုိင္ငံတြင္ “ဒီလုိပစၥည္းမ်ိဳး ထုတ္တယ္” ဟု ဂုဏ္ယူရေလာက္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ဳိးမ်ားကို ပင့္ဖိတ္ၿပီးပင္ ေခၚယူရဦးမည္။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံတြင္ လုပ္ႏုိင္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ဳိး ဆိုလွ်င္လည္း ဖင့္ႏဲႊေလးဖင့္ကာ ၿပိဳင္ဘက္မရွိ အဆီယစ္ေနေသာ လုပ္ငန္းမ်ားမွ ျပည္သူလူထုကို အဆင့္နိမ့္ ဝန္ေဆာင္မႈမ်ား၊ ထုတ္ကုန္မ်ားသာ ေပးမည္ ျဖစ္သည့္အတြက္ သူတို႔ထက္ သာေသာ ျပည္ပလုပ္ငန္းမ်ား ဝင္ေရာက္လာလွ်င္ သူတုိ႔လည္း ယခုအေနအထားထက္ ႀကိဳးစားရင္း ပိုတိုးတက္လာၾကမည္။

တံခါးဖြင့္ စီးပြားေရး ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိလုပ္ငန္းတု႔ိကို ကာကြယ္ရန္ နည္းလမ္းမ်ားရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကာကြယ္ျခင္းမွာ ႏုိင္ငံ့အက်ိဳးစီးပြား အတြက္သာ ျဖစ္ရမည္။ မိမိႏွင့္ လက္သင့္ရာ တစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစကို ကာကြယ္လိုျခင္း မျဖစ္ရ။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ နယ္ပယ္ကို ကာကြယ္သေယာင္ေယာင္၊ အမ်ိဳးသား အက်ိဳးစီးပြားကို ကာကြယ္သေယာင္ေယာင္ႏွင့္ အလြန္းသင့္ရာ တို႔ကို ကာကြယ္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္တတ္သည္။

ဆက္သြယ္ေရး နယ္ပယ္၏ တံခါး အေနအထားကို ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္။ ထိုနယ္ပယ္သည္ အစတြင္ အရင္းစိုက္ရ ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပုံမွန္ သဲ့ယူႏုိင္သည့္ အက်ိဳးအျမတ္ႀကီး နယ္ပယ္ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္လုံၿခဳံေရး အရလည္း ထည့္တြက္ရမည့္ နယ္ပယ္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာတို႔ လုပ္ႏုိင္လွ်င္ အလြန္ေကာင္းသည္၊ သို႔ေသာ္ အရည္အေသြးႏွင့္ မည္မွ်ျမန္ျမန္ ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးႏုိင္မည္နည္း ဆုိသည့္ ေမးခြန္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ ေငြစိုက္ႏုိင္ေျခ၊ နည္းပညာ၊ အခ်ိန္စသည့္ အျခားအရာ မ်ားကို ထည့္စဥ္းစားလုိက္ရာ ႏိုင္ငံျခား ကုမၸဏီတို႔ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရသြားသည္။

ေနာက္ထပ္ေလ့လာႏုိင္သည့္ နယ္ပယ္မွာ ဘဏ္မ်ားျဖစ္သည္။ ဘဏ္မ်ားသည္ ေငြလႊဲရာ၊ ေငြစုရာ သာမန္ဘဏ္မ်ား အျဖစ္သာ တည္ရွိေနသည္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား စတင္ထူေထာင္ရန္၊ တိုးခ်ဲ႕ရန္ လိုအပ္ေသာ ေငြအရင္းအႏွီးကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ထုတ္ေပးႏုိင္ျခင္း မရွိေသးပါ။ စီးပြားေရး လုပ္လိုလွ်င္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေငြရွိမွသာ လုပ္ႏုိင္မည့္သေဘာ ျဖစ္ေနသည္။ သူေဌး မိသားစုမွ ေမြးဖြားလာတုိင္း စြန္႔ဦးတီထြင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ ျဖစ္လာသည္မဟုတ္။ ဆင္းရဲသူ သို႔မဟုတ္ သာမန္လူ ထဲမွလည္း စြန္႔စား လုပ္ကိုင္ရင္းျဖင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီး ထူေထာင္ႏုိင္သူမ်ား ကမၻာတြင္လည္း နာမည္ေက်ာ္ ထဲတြင္ပင္ မ်ားစြာရွိပါသည္။

ယခု ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ စီးပြားေရး လုပ္လိုသူမ်ားအတြက္ ဘဏ္မွ အရင္းအႏွီးရရန္ ခက္ခဲလွသည္။ စီးပြားေရး ထူေထာင္ရန္ ခက္လွ်င္ ထိုအလုပ္မ်ားမွ ရမည့္ဝင္ေငြ၊ ခန္႔အပ္မည့္ လုပ္သားတို႔ မရွိႏုိင္ေတာ့။ အျခားႏုိင္ငံမ်ားသို႔ ကုန္စည္မ်ား ပို႔ေဆာင္ႏုိင္မည္ မဟုတ္၊ ျပည္တြင္းသို႔ ဝင္လာေသာ ႏိုင္ငံျခား ထုတ္ကုန္မ်ား၊ ႏုိင္ငံျခားကုမၸဏီ မ်ားႏွင့္လည္း ယွဥ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ အျခားႏုိင္ငံမ်ားမွ လာေရာက္ ၿပိဳင္ဆိုင္ေသာ ကုမၸဏီမ်ားသည္ အတိုးႏႈန္း သက္သက္သာသာျဖင့္ ဘဏ္ေခ်းေငြရယူၿပီး လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ ျမန္မာကုမၸဏီ တို႔မွာ ၁၃ က်ပ္ အတိုးႏႈန္း ရလွ်င္ပင္ ကံေကာင္းဟု သေဘာထား ေနၾကရသည့္အတြက္ တာထြက္ ကတည္းက ေနာက္က်ေနသည္။

ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ဘဏ္က႑တြင္ ႏုိင္ငံျခားဘဏ္ မ်ားကို ဖြင့္ေပးမည္ေလာ၊ မည္သည့္အခါတြင္ ဝင္ခြင့္ေပးမည္လဲ ဟူေသာ ေမးခြန္းေပၚလာသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းသို႔ ဝင္ရန္ တံခါးေခါက္ေနေသာ ဘဏ္မ်ားစြာရွိသည္။ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံ ဘဏ္မ်ား ရွိသလို ႏုိင္ငံတကာ ဘဏ္ႀကီးမ်ားလည္း ရွိသည္။ အမ်ားအျပားသည္ ႐ုံးခြဲ ဖြင့္ထားၾကၿပီး ဝင္ခြင့္ေပးသည္ႏွင့္ ဝင္ႏုိင္ရန္ အေျခအေနကို အနီးကပ္ ေစာင့္ၾကည့္ ျပင္ဆင္ေနသည္။

တစ္ဖက္တြင္ ဘဏ္ဆိုသည္မွာ ေအာင္ျမင္သြားလွ်င္ တကယ့္ႏွစ္ရွည္ သီးပင္ျဖစ္ၿပီး ပုံမွန္ ေန႔စဥ္အျမတ္ သိမ္းက်ဳံးယူ႐ုံ ျဖစ္သည့္အတြက္ ႏုိင္ငံျခားသား တုိ႔ကို ေပးစားရမည္မွာ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွသည္။ ဘဏ္တို႔ မဆင္မျခင္ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ကမၻာအႏွံ႔တြင္ ေငြေၾကး အက်ပ္အတည္း ဆုိက္ၾကရသည္မွာ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ၾကေသးသည့္ အခ်ိန္တြင္ ျပည္ပဘဏ္မ်ား လက္သို႔ ျမန္မာ့ ေငြေၾကး စီးေၾကာင္း ပုံအပ္ရမည္မွာ ေက်ာခ်မ္းစရာပင္။ ႏုိင္ငံေတာ္လုံၿခဳံေရး ကိစၥပင္ ျဖစ္သည္။

ယခုေလာေလာဆယ္တြင္ က်င့္သုံးေနပုံရသည့္ မူဝါဒမွာ ျမန္မာဘဏ္တုိ႔ လုပ္ႏုိင္ ကိုင္ႏုိင္လာေအာင္ ႏွစ္အနည္းငယ္ ေစာင့္ၿပီး သူတုိ႔ ေလာက္ေလာက္လားလား ျဖစ္လာမွ ျပည္ပဘဏ္တို႔ကို ဝင္ခြင့္ေပးမည့္ ပုံပင္။ ျမန္မာႏုိင္ငံသို႔ ဝင္ရန္ စိုင္းျပင္းေနသည့္ ျပည္ပမွ ဧရာမဘဏ္ႀကီး တစ္ခုမွ ထိပ္တန္းပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးႏွင့္ စကားေျပာသည့္အခါ ထိုသူက “အင္း၊ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ ၂ ႏွစ္ေလာက္မွ ဝင္ရမယ္နဲ႔ တူတယ္” ဟု စိတ္အလြန္ပ်က္ေနပုံႏွင့္ ေျပာျပဖူးသည္။

သို႔ေသာ္ ျမန္မာဘဏ္တုိ႔၏ ႀကီးထြားႏႈန္း ကလည္း ရွိသည္။ ျမန္မာဘဏ္တို႔ အတက္ေႏွးပါက ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္း ျမန္မာ့စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတို႔ တာထြက္ေနာက္က်မည္ကို စိုးရိမ္ ရျပန္သည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ စဥ္းစား သုံးသပ္ၿပီးမွ အေျဖေကာင္းတစ္ခု ထြက္လာလိမ့္မည္။

ဘဏ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးတို႔သည္ စာေရးသူစိတ္ထဲတြင္ လတ္တေလာ ရွိေနသည့္ က႑မ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဥပမာ ေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တံခါးအက်ဥ္းအက်ယ္၊ တံခါးဖြင့္ရမည့္ ေနရာ၊ မည္မွ်ျမန္ျမန္ ဖြင့္မည္တို႔ကို ဆုံးျဖတ္ရန္ နယ္ပယ္မ်ားစြာ က်န္ရွိေနပါသည္။ တံခါးကိစၥတြင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မွန္မွသာ ျမန္မာ့ေရွ႕ေရး ေကာင္းမည္ျဖစ္သည္။

By; ေဇယ်သူ
Source; The Voice